Book Book Pages College 448835

Verhalen

De kracht van Tara

Tara is afgestudeerd bij Howie the Harp Arnhem. Lees hier haar inspirerende verhaal zoals ze dat aan haar collega's heeft verteld tijdens haar stage...

Ik zal niet teveel tijd innemen met vertellen wat niet goed is gegaan in mijn leven. Ik vind de periode dat mijn herstel aanbrak namelijk veel interessanter. Voor jullie als begeleiders en medewerkers begeleiders is het ook vooral interessant hoe een herstel kan beginnen en wat daar voor nodig kan zijn. Ik zal eerst kort wat vertellen over mijn leven. Op mijn achttiende belandde ik voor het eerst in de psychiatrie. Ik was depressief,suicidaal en had borderline. Ik werd gedurende twee jaar opgenomen op verschillende afdelingen. Hierna volgde een aantal jaren van relatieve rust. Ik leerde mijn huidige man kennen en beviel van mijn eerste kind. Langzaam aan ging het weer steeds slechter hierna. Ik begon veel te drinken en na een aantal jaren ook flink te blowen. Ik was zo teleurgesteld in mijzelf en mijn leven.

Ik volgde de ene therapie na de andere. En twee keer ben ik in een afkickkliniek geweest om van het blowen af te komen. Maar iedere keer werd ik daarna depressief en wist ik niet meer hoe ik verder moest. Soms probeerde ik vrijwilligerswerk of dagbesteding, maar meestal was dat gedoemd om te mislukken. Ik was te verslaafd en te onzeker, waardoor het zo veel spanning kostte dat ik er uiteindelijk mee stopte. Vier jaar geleden stopte ik voor het laatst met blowen in de afkickkliniek van Iriszorg. Ik ging hierna naar de filmschool van Iriszorg en ging daar drie dagen per week heen. Al snel bleek het teveel te zijn en belandde ik in een grote depressie. Ik was wanhopig en zwaar teleurgesteld. Ik wilde niet meer leven. Ik werd opgenomen omdat ik mijzelf ging beschadigen en suicidaal was. In totaal duurde deze opname negen maanden. Ik zat op de PAAZ en de Braamberg en was totaal de weg kwijt. Uiteindelijk kreeg ik ECT omdat niets werkte. Langzaam kwam ik uit de depressie. Ik ging weer naar huis, maar wist totaal niet hoe ik verder moest. En toen, twee en een half jaar geleden, kwam de grote omslag en maakte ik een keuze die mijn leven veranderde en mijn herstel in gang zette. Ik stopte namelijk bij Pro Persona met therapie, nadat ik flinke ruzie had gekregen met mijn spv`er. Ik was al 12 jaar bij Pro Persona, maar ik werd er alleen benaderd als een onbehandelbare verslaafde borderliner. Verder werd er niet gekeken. Ik meldde mij aan bij GGZ-Praktijk en een nieuwe wereld ging voor mij open.

Er werd zorgvuldig en met een nieuwe onbevooroordeelde blik naar mij gekeken. Al in het eerste intake gesprek kwam ze met een nieuwe mogelijkheid. Zou ik namelijk ADD kunnen hebben. Na de intakeprocedure volgde een groot diagnostisch onderzoek, waarin ook mijn familie werd betrokken. Ik bleek ADD te hebben. In eerste instantie deed het mij niet zoveel. Ik ervaarde het alleen als nog een diagnose. Totdat ik begon met Ritalin en dat veranderde mijn leven tot op de dag van vandaag. Ik had van het een op andere moment geen zucht meer naar middelen, mijn sluimerende depressie ging over, het lukte mij beter om contact te maken met andere mensen en ik was niet meer zo moe. Nadat ik goed was afgesteld op de Ritalin, kreeg ik andere anti-psychotica. Een middel waar ik niet zo dik van werd. Ik ging naar de fitness school en viel binnen een aantal maanden 25 kilo af. Wat was ik blij dat ik mijn figuur weer terug had en wat gaf mij dat een zelfvertrouwen. En dat allemaal omdat er naar mij geluisterd werd en ik niet langer benaderd werd met een vooringenomen houding. Mijn begeleider van het RIBW stimuleerde mij om dagbesteding te gaan doen. Ik ging na een zoektocht werken bij In de Weerd. Ik ging in de bediening werken. De eerste maanden waren zwaar, want ik was enorm onzeker en het kostte mij een hoop spanning. Maar het lukte! Ik kreeg complimenten van klanten en personeel en daar groeide ik van. Langzaam aan ging ik mijn uren uitbreiden en ging ik steeds meer uitdagingen aan. Thuis was ik ook een ander mens. Ik had geen behoefte om te blowen en met alcohol kon ik goed omgaan. Mijn stemming ging ook steeds meer vooruit. Ik stopte met Iriszorg en ggz-praktijk omdat ik niets meer te bespreken had. Ik kreeg steeds meer vertrouwen in mijzelf. Ik voelde mij voor het eerst in jaren stabiel. Ik begon te dromen over de toekomst en durfde weer plannen te maken. Ik wilde graag weer een opleiding gaan doen. Ik had nog wel contact met het RIBW en zij vertelden mij over Howie the Harp. Ik zag dat als mijn kans om weer op de arbeidsmarkt te komen en 24 jaar wajong uitkering achter mij te laten. Ik meldde mij aan voor de opleiding en ik werd aangenomen. Voordat de opleiding begon stopte ik ook met het RIBW. Voor het eerst sinds jaren was ik hulpverlenersvrij en dat voelde als een bevrijding. Anderhalf jaar daarvoor was ik nog de onhandelbare verslaafde borderliner en nu was ik een succesverhaal geworden! De opleiding begon en het was zeker wel wennen in het begin.

Lange dagen en een druk programma. Maar doordat ik vrij veel in In de Weerd had gewerkt, was het een mooie overgang. En goed te doen voor mij. In het begin was ik behoorlijk onzeker en stil, maar ik vond het erg leuk om te doen en het was een grote uitdaging. Langzaam maar zeker groeide ik verder, zowel thuis als op school. Waar ik erg tegenop zag, was om stage te gaan lopen. Ik wilde dus heel zorgvuldig een stage uitkiezen. Iets wat niet te moeilijk zou zijn zodat de kans van slagen groot zou zijn. Daarnaast wilde ik iets in de begeleidende sfeer, zodat ik mijn oude opleiding agogisch werk zou kunnen benutten. Uiteindelijk belandde ik op de IJssellaan, een beschermd wonen van het RIBW. Ik vond het zeker in het begin erg moeilijk, want in een keer was ik niet meer de cliënt, maar stond ik aan de andere kant. Ik was ook erg stil en dat zorgde wel voor grote onzekerheid. Toch lukte het mij om mijn plekje te veroveren. Nu ben ik zover dat ik mijn stage succesvol heb afgerond en ik er een contract aan heb overgehouden. Zo kan het dus ook lopen na 23 jaar psychiatrie. Ik hoop dat ik een voorbeeld mag zijn hoe dingen niet moeten en hoe wel. Wat voor een kansen iemand nog kan hebben, ookal is iemand hopeloos en afgeschreven. Hoe belangrijk het is om met een open-mind te kijken naar cliënten en de kansen te benutten die zich voordoen. Wie weet ben jij wel het omslagpunt voor herstel!